Robert
Rook
introduceert
zichzelf
in
1997
met
het
album
‘Introducing
Robert
Rook’.
Hoe
simpel
kan
het
zijn.
Voor
die
tijd
speelde
hij
in
het
kwintet
van
Wim
Overgaauw
vanaf
1991.
Na
die
tijd
ontplooit
Rook
zich
tot
een
gerenommeerd
jazz
pianist,
en
bestijgt
vrijwel
alle
belangrijke
podia,
waaronder
die
van
het
North
Sea
Jazz
Festival.
Gewoonlijk
vinden
we
Rook
in
een
trio
van
piano,
bas
en
drums.
In
enkele
gevallen
vermeerdert
het
trio
zich
met
een
blazer.
Dit
vind
je
bijvoorbeeld
terug
op
de
dubbel-cd
‘Dangerous
Cats
2’
waar
in
het
tweede
gedeelte
Rob
Armus
op
tenor
saxofoon
is
toegevoegd.
Wat
betreft
het
album
‘Momentum’
is
het
bij
het
trio
gebleven.
Alhoewel
er
een
wisseling
van
drummer
heeft
plaatsgevonden.
Dick
Verbeeck
heeft
plaats
gemaakt
voor
Bart
van
Helsdingen.
Dit
is
een
drummer
die
al
meermalen
is
bekroond
met
de
Nominatie
Beste
Jazzdrummer
van
Nederland.
De
Noorse
Bassist
Thomas
Winther
Anderson
is
als
bassist
in
het
trio
gebleven.
Het
is
werkelijk
indrukwekkend
hoe
Rook
de
akkoorden
weet
te
scheiden
van
de
solo.
Hij
lijkt
in
twee
partijen
te
kunnen
denken
en
spelen.
Een
bijzonder
moeilijke
techniek
om
op
deze
manier
geheel
op
zichzelf
staande
slimme
solo’s
te
spelen
tegen
een
wat
locked
hands
belegen
blokakkoorden.
Om
als
het
ware
twee
personage
met
een
eigen
inbreng
en
effect
te
creëren.
Rook
schuwt
het
experiment
niet,
en
weet
breedte
aan
zijn
muziek
te
geven
door
inspirerende,
intelligente
melodieën
te
combineren
met
een
rebellerende
drummer.
In
het
titelnummer
‘Momentum’
mag
van
Helsdingen
met
percussie
wat
echoënde
en
fluitende
onrust
brengen.
Dit
resulteert
in
een
gejaagd
spel
van
Rook,
dat
eindigt
in
een
vermoeid
maar
voldaan
einde.
Ook
in
andere
nummers
is
de
creativiteit
en
brutaliteit
van
de
drummer
een
tegenwicht
voor
het
slimme
spel
van
Rook.
Winther
Andersen
krijgt
zeker
gelegenheden
om
zich
te
laten
horen
als
de
andere
even
minder
actief
zijn.
(Flight
Of
The
Humble
3),
maar
blijft
op
de
achtergrond.
Alle
nummers
werden
door
Rook
zelf
gecomponeerd,
behalve
‘Orbits’
van
Wayne
Shorter.
Het
past
prima
op
dit
album,
alhoewel
ik
de
nummers
van
Rook
zelf
interessanter
vind.
Rook
verliest
nergens
zijn
fluwelen
aanslag,
waardoor
zijn
muziek
altijd
aangenaam
blijft
klinken.
Ik
zie
uit
naar
een
volgend
moment.