Ga direct naar de content

muziek | cd
28 februari 2009
Anthony Fiumara, Hans Nauta, Peter van der Lint, Jann Ruyters, Armand Serpenti

Robert Rook's universum van eigenwijs geordende klanken

In Japan, waar jazzmuzikanten al wereldberoemd zijn als in eigen land nog niemand van ze heeft gehoord, is hij allang het stadium ’veelbelovend’ ontstegen. Met zijn jongste release is nu ook Nederland om voor de krachtige pianojazz van Robert Rook.

Was zijn vorige album – de in 2006 live in het Bimhuis opgenomen dubbelaar ’Dangerous Cats 2’ – niet het meest overtuigende uit zijn discografie, zijn onlangs verschenen dvd ’Live in Amsterdam’ – een jaar later op hetzelfde podium opgenomen – laat horen dat Rook meer is dan een talent. Hij is een character, een mainstreamer met eigen signatuur die tegelijk ruimte laat voor initiatief van zijn bandleden. En dat werkt. Thomas Winther Andersen op contrabas en drummer Dick Verbeeck bekrachtigen niet slechts de drive en pulse van de stukken, maar maken zich met melodisch en kleurrijk spel inventief deelgenoot aan de uitbouw ervan.

De opname is helder en evenwichtig – zelfs als er flink met noten wordt gestrooid blijft het klankbeeld transparant – en de beelden vangen je in de intensiteit die van de planken spat. Opperste concentratie bij Rook, als altijd lichamelijk betrokken bij zijn muziek, draaiend, grimassend, zijn hoofd gebogen over de toetsen, niet de meest ergonomische speelhouding, maar voor Rook de efficiëntste. Hij heeft het allemaal zelf uitgevonden. Rook deed geen conservatorium, hij ging wiskunde studeren, om creatief te zijn met abstracte materie. En een totaalinstrument als de piano stelt hem daarbij voor de ultieme uitdaging.

Rooks muziek is een universum van eigenwijs geordende klanken waarin de logica niet zelden klinkt in het bespotten ervan. Hij schildert, ontleedt, onderzoekt en grapt met álle parameters van de muziek: pulse, maat, ritme, sfeer en kleur, herkenning en verrassing, spanning en ontlading en bovenal vorm. Want de pianist is een echte verhalenverteller, een lyricus die steeds weet te boeien met trefzekere fraseringen over fantasievolle akkoordprogressies.

Die toon wordt al gezet in het openingsstuk ’Monk is the man’, waarin hij intellectuele ’monkiaanse’ harmonieën meeslepend over het voetlicht weet te brengen. De spanningsboog in het album ontwikkelt zich tussen beheerst, ingetogen en naar binnen gekeerd – niet zelden met verwijzingen naar contemporain klassiek idioom zoals in Gene De Pauls songbook standard ’You don’t know what love is’ – en explosies van ritmische akkoordclusters, flitsende kleuren en rake grooves – in treffende titels als ’Roving Rook’ en ’Drums may never stop’. De interactie is van hogeschoolniveau en toont de bezwerende meerwaarde van een hecht trio. Neemt niet weg dat de brede hand van een totaalmusicus als Rook ongetwijfeld ook een pianosolo-cd kan betoveren. Vooralsnog staat er een duo-cd gepland (met saxofonist Rob Armus, die een gastrol speelt op ’Dangerous Cats 2’) waarop we Rook waarschijnlijk in enkele solotracks zullen horen. (AS)

© Trouw 2009, op dit artikel rust copyright.

Stuur artikel door

Verstuur dit artikel naar

U hebt de naam van de ontvanger niet ingevoerd.

U hebt geen (geldig) e-mailadres ingevoerd.

Uw gegevens

U hebt de naam van de zender niet ingevoerd.

U hebt geen (geldig) e-mailadres ingevoerd.

counter
parlando

Lekker drinken en kletsen tijdens een klassieke symfonie

In alle gedoe rondom de zogenaamde teloorgang van de klassieke muziek gooit nu ook Stef Collignon maar eens een steen in de vijver. In de Haagse Hofvijver welteverstaan, want daar speelt Collignons Festival Classique zich van 12 tot en met 14 juni weer af.

cinema | ruyters

De terugkeer van Rocco en zijn broers

Alain Delon als Rocco.

Nu toneelregisseur Ivo van Hove een toneelbewerking maakte van ’Rocco en zijn broers’, brengt het Filmmuseum in Amsterdam de oorspronkelijke film opnieuw uit.

weblog Cannes

Prijswinnaars en trends van Cannes 2009

Met drie prijzen van drie verschillende juries is de Oostenrijkse regisseur Michael Haneke gekozen tot de grote winnaar van Cannes 2009. Haneke won met zijn Duitse dorpsdrama ‘Das weisse Band’ de Gouden Palm, de Fipresci-prijs van de internationale filmkritiek en de prijs van de oecumenische jury.

Beeldende Kunst

Koenigs-collectie

In dit dossier staan artikelen over de Koenigs-collectie